“Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven, mijn lijf
en alle resultaten die ik bereik.”
mijn levensmotto sinds 1 januari 2012, Elisabeth van der Meer
De voorbereiding
9 april 2022, een kleine 6 jaar na m’n eerste Soesterduin sessie ben ik er weer.
De beroemde zandbak dag van Hugo Bakker. Die altijd in het teken staat van ervaringsleren.
Leren door middel van allerlei spellen en werkvormen.
Het weer is al de eerste uitdaging. De voorspellingen zijn de hele week al matig tot slecht.
Ik visualiseer goed weer, een zonnetje en droog.
De realiteit was anders. Al voordat ik bij van der Valk Hotel Nieuwerkerk ben, waar ik twee meerijders zal oppikken, heb ik een hagelbui op de auto.
Dat herhaalt zich onderweg naar de plaats van bestemming. ‘maar goed dat er nog winterbanden onder de auto zitten’, schiet door m’n hoofd.
En dat scenario herhaalde zich nog een aantal keren tijdens de dag. Afgewisseld met een poosje zon, die best wel sterk en verwarmend aanvoelde, als ze er was.
Vooraf had ik een lijstje van benodigdheden gemaakt. Waaronder ook m’n Nordic Walking Sticks, om als hulp te gebruiken als ik later op de dag moe zou worden…., dacht ik.
De eerste ervaringsles
Dat liep anders, al bij de 5e stap in het mulle zand, viel ik bijna om. Renée hield me gelukkig overeind. Met een onmiddellijke ‘change of plan’ tot gevolg.
Hoezo als ik moe ben: De stokken werden gelijk vanaf de eerste meters mijn onmisbare hulpmiddel om zoveel mogelijk mee te doen.
Als je een hulpmiddel nodig hebt om zoveel mogelijk te kunnen meedoen. dan ga je daar niet over sippen, je gebruikt die stokken gewoon. Geen valse trots. Kijk naar je prioriteit: het optimale meedoen is het mooiste resultaat.
Wat de ondergrond te weeg kan brengen
Het mulle zand bleek nog uitdagender te zijn, dan ik had verwacht. Zelfs ondanks de stokken ben ik drie keer (om)gevallen. En talloze keren bijna, maar dat tel ik niet mee. Het goede nieuws is, dat ik alle drie de keren gewoon ongedeerd kon opstaan. De omstanders schrokken er meer van dan ikzelf.
Tweede ervaringsles:
vallen is niet erg, als de ondergrond zacht is. Het zachte zand triggerde mijn valpartijen en verzachtte ze tegelijkertijd. Iedere keer snel en ongedeerd opstaan is het belangrijkste, en doorgaan natuurlijk.
Anders dan 6 jaar geleden,
kon ik door een hernia van 2 jaar geleden, de hardloop- en wendbaarheid spelletjes niet mee doen.
Dus gaf ik mezelf samen met een paar anderen een andere rol: supporter en aanjager.
Het is een confrontatie met jezelf om die conclusie te -moeten- trekken.
Dat rennen en wenden is nu niet mogelijk en waarschijnlijk nooit meer.
Derde ervaringsles:
het heeft geen zin om de feiten te ontkennen,
aanpassen is de boodschap. Het gezegde: het gaat niet om winnen, meedoen is belangrijker,
was vandaag en voortaan echt van toepassing voor me bij fysieke spelletjes en wedstrijden.
En een blessure oplopen door je fysieke grenzen niet te accepteren is dom gedrag.
En toch werd ik leider
Bij het verhalen spel werd ik de leider van een groepje. De andere twee leden duwden me naar voren en ik nam het op me. Een rol waar ik door de dag heen vaker op werd aangesproken. Dat was bij de eerste keer niet expliciet duidelijk gemaakt, dus ik werd er enerzijds door verrast, anderzijds groeide ik in de rol.
Vierde ervaringsles:
als je de leidersrol eenmaal op je genomen hebt, zul /kun je daar vaker op aangesproken worden. Realiseer je dat dat in het gewone leven ook zo gebeurd.
In mijn geval bleken de beperking en de stokken geen belemmering bij het vervullen van die leidersrol. Dat geldt ook voor mentale belemmeringen. Je bent een leider geworden en je gaat in je rol groeien.
Daarna kwam ‘Ren je rot’
Met het spel ‘Ren je rot’ heb ik ondanks de naam toch mee gedaan. Na de uitleg besefte ik dat ik dit spel op m’n eigen tempo kon meedoen. Het bleek een soort DISC test te zijn. Anderen hebben de kleuren op m’n blaadje gesmeerd, dat was, met in iedere hand een stok, wel handiger. Soms op mijn verzoek, andere keren kwam de vingertop vol verf vanzelf mijn kant op.
De DISC uitslag verraste me. en bracht me terug naar de vorige keer. Toen had ik 8x rood en een 4x geel. Nu was het 5x rood meer in evenwicht met 3x blauw en 4x groen.
Mijn conclusie: de Disc test geeft me een spiegel van m’n groei en transformatie. Ik ben in een andere fase beland.
Vijfde ervaringsles:
laat je niet te snel ontmoedigen door een naam, luister eerst naar de uitleg en neem dan je beslissing. Kun je meedoen binnen je eigen grenzen, doe dat dan ook. En vraag hulp bij wat moeilijk is voor je. Die hulp werd vrijelijk gegeven. Mensen doen graag iets voor jou, ook zij willen je deelname zo goed mogelijk maken.
Door een mijnenveld lopen met stokken?
Het mijnenveld werd de volgende uitdaging. Tastbaar sturen en gestuurd worden ging relatief makkelijk. Alleen met de stem sturen en met dichte ogen gestuurd worden werd een super leerervaring. Alsof we ter plekke een soort Google Maps algoritme aan het ontwikkelen waren.
Snel inspelen op elkaar. Aan Sander had ik daarin een goede maat. Ervaringsleren in het kwadraat.
Zesde ervaringsles:
De gedachteflits ‘dat durf ik niet’ is vermomde angst. Dat vertelt Johnny, mijn trainer in de gym, me iedere week wel een paar keer. Ga het gewoon aan en kijk maar hoe ver je komt.
Je zult versteld staan en anderen versteld doen staan. Geef je lichaam en je geest vertrouwen
en ze geven je meer terug. Je potentieel is altijd groter dan je voorstellingsvermogen.
En wat als je echt aan je grens bent?
Tegen drie uur was ik aan het eind van m’n latijn. Te koud, te moe. Er moest een besluit genomen worden, voordat ik echt niet meer naar de auto terug kon lopen. Dat bleek voor meer mensen het geval. En zo eindigde Hugo de dag voor iedereen.
Ik droeg een deel van m’n bagage over aan Renée. En kon samen met de anderen teruglopen. Het was jammer dat het restaurant vol was. Het werd daardoor een ander afscheid dan de vorige keer. Toch niet minder mooi.
Een super dag om op terug te kijken. en waardevolle lessen geleerd.
Zevende ervaringsles:
‘Je moet het wel zelf doen,
maar je hoeft het niet alleen te doen’
Elisabeth van der Meer